Author :
Abstract
Bu çalışma, Türk pop müziğinde vokal icranın tavır ve üslup özelliklerini inceleyerek, Türk müziğinden aktarılan tavır özelliklerinin günümüz pop müzik söylemine nasıl yansıdığını ortaya koymayı amaçlamaktadır. 1980’lerden itibaren olgunlaşmaya başlayan pop müzik sound’u, Batı müziğinin armonik yapısı ve kayıt teknolojilerinden beslenirken; vokal icrasında görülen süslemeler, perde baskıları ve ifadeye dayalı yorum biçimleri aracılığıyla Türk müziği üslubuyla bir etkileşim alanı oluşturmuştur. Çalışma, “Türk Müziği Penceresinden Bir Türk Pop Müziği İncelemesi: 1980'ler Örneği” başlıklı yüksek lisans tez verisinden seçilmiş temsil gücü yüksek şarkılar üzerinde yapılan makamsal ve icra odaklı analizlerle, Türk müziği tavır ve üslup özelliklerinin pop müzikteki dönüşümünü ortaya koymaktadır. Elde edilen bulgular doğrultusunda, Türk pop müziğinin yalnızca bir popüler kültür ürünü olmanın ötesinde, Türk müziği estetiğinin çağdaş bir uzantısı niteliği taşıyıp taşımadığı tartışmaya açılacaktır. Gerçekleştirilen analizler, 1980’ler Türk pop müziğinde vokal icranın; çarpma, glissando, portamento, vibrato ve karakteristik perde kullanımları gibi Türk müziği icra özellikleri ile anlamlı ölçüde şekillendiğini ortaya koymaktadır. Söz konusu bulgular, Türk müziği icra pratiklerini pop müzik bağlamında yeniden yorumlayarak melez bir vokal estetiğinin oluşumuna katkıda bulunduklarını göstermektedir.
Keywords
Abstract
This study investigates the performance manner and stylistic idiom of vocal delivery in 1980s Turkish pop music, focusing on how elements transferred from Turkish music inform and reshape contemporary pop vocal practice. While the pop sound that crystallized during the 1980s was influenced by Western harmonic language and recording technologies, the presence of embellishment techniques, pitch-inflection practices, and expression-oriented interpretive gestures suggests a sustained interaction with Turkish music’s stylistic idiom. Drawing on makam-based and performance-oriented analyses of three representative songs selected from the master’s thesis “A Turkish Pop Music Analysis Through the Lens of Turkish Music: The Case of the 1980s,” the study identifies performance features—such as çarpma, glissando, portamento, vibrato, and characteristic pitch treatments—that significantly shape vocal practice within the pop music context. The findings indicate that leading performers of the period actively recontextualized Turkish music performance practices in a popular music framework, thereby contributing to the formation of a hybrid vocal aesthetic. By foregrounding this interaction, the study offers a perspective that positions 1980s Turkish pop music not solely as a product of popular culture but also as a contemporary extension of Turkish musical aesthetics, providing a conceptual basis for further comparative research across periods and repertoires.
