HABERMAS’IN “SİYASET-BİLİM” İLİŞKİSİ MODELLERİ VE TÜRKİYE’DEKİ DÜŞÜNCE KURULUŞLARININ DEĞERLENDİRİLMESİ
Author :
Abstract
1950’lerden bu yana devam eden siyasetin bilimselleşmesi talebinin temelinde devletin İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kesin bilimsel verilerle hareket etme isteği yatmaktadır. Bu talep bir yanda devlet eliyle yapılan bilimsel araştırmaların çapını ve kamu hizmetlerindeki bilimsel danışmanlığın boyutlarını güçlendirmiş, diğer yanda ise devlet ve yönetim aygıtlarında çalışan uzman sayısını arttırmıştır. Max Weber’in modern toplumlarda rasyonelleşmenin bir sonucu olarak gördüğü bürokratikleşme, uzmanların iktidarını beraberinde getirmiştir. Elbette bilimsel uzmanlar devlet iktidarını ele geçirmemiştir ancak modern toplumun karmaşıklaşan sorunlarının çözüme ulaştırılabilmesi için iktidar kullanımının artık uzmanlık bilgisi olmadan sürdürülmesi zor görünmektedir. Siyasetin, toplumu yönlendirme ve düzenleme talebinin artmasıyla birlikte her geçen gün daha fazla ihtiyaç duyduğu bilimsel bilgi, siyasal aktörler ile bilimsel uzmanlar arasındaki ilişkiyi zorunlu kılmıştır.
Keywords
Abstract
The desire to act based on precise scientific data after the World War II is what lies at the root of the state’s demand for the scientification of politics since 1950s. This demand has not only expanded the state-funded scientific research and reinforced the scientific counseling provided in public services, but it has also increased the number of experts working in state and administrative organs. Bureacratisation, as seen as a result of rationalism in modern societies by Max Weber, has brought along with it the ruling power of experts. The experts in the field of science have not totally grabbed the power for sure; nevertheless, the use of power without experts’ knowledge to solve the problems of the modern society that are becoming more and more complicated seems harder to maintain now than ever before. The scientific knowledge, which is needed more by the politics every passing day due to its increasing demand to guide and regulate the society, has made the relationship between political actors and scientific experts an obligation.
Keywords
- Tomrukçu, Ç. (2020). “Habermas’ın “Siyaset-Bilim” İlişkisi Modelleri ve Türkiye’deki Düşünce Kuruluşlarının Değerlendirilmesi”
- International Social Sciences Studies Journal, (e-ISSN:2587-1587) Vol:6, Issue:74; pp:5405-5415 HABERMAS’IN “SİYASET-BİLİM” İLİŞKİSİ MODELLERİ VE TÜRKİYE’DEKİ DÜŞÜNCE KURULUŞLARININ DEĞERLENDİRİLMESİ Habermas’ Models Of Relationship Of “Politics-Science” And An Evaluation Of The Think-Tanks In Turkey Öğr. Gör. Çiçek TOMRUKÇU Gebze Teknik Üniversitesi, Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü, Kocaeli/TÜRKİYE ORCID ID: https://orcid.org/0000-0002-6406-4332 ÖZET 1950’lerden bu yana devam eden siyasetin bilimselleşmesi talebinin temelinde devletin İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kesin bilimsel verilerle hareket etme isteği yatmaktadır. Bu talep bir yanda devlet eliyle yapılan bilimsel araştırmaların çapını ve kamu hizmetlerindeki bilimsel danışmanlığın boyutlarını güçlendirmiş, diğer yanda ise devlet ve yönetim aygıtlarında çalışan uzman sayısını arttırmıştır. Max Weber’in modern toplumlarda rasyonelleşmenin bir sonucu olarak gördüğü bürokratikleşme, uzmanların iktidarını beraberinde getirmiştir. Elbette bilimsel uzmanlar devlet iktidarını ele geçirmemiştir ancak modern toplumun karmaşıklaşan sorunlarının çözüme ulaştırılabilmesi için iktidar kullanımının artık uzmanlık bilgisi olmadan sürdürülmesi zor görünmektedir. Siyasetin, toplumu yönlendirme ve düzenleme talebinin artmasıyla birlikte her geçen gün daha fazla ihtiyaç duyduğu bilimsel bilgi, siyasal aktörler ile bilimsel uzmanlar arasındaki ilişkiyi zorunlu kılmıştır. Anahtar Kelimeler: Siyasetin Bilimselleşmesi, Karar Vericilik Modeli, Teknokratik Model, Pragmatik Model, Düşünce Kuruluşları
