Author :
Abstract
Sanat ve saltanat kavramları birbiriyle ilişkili olup tarih boyunca yan yana anılmışlardır. Tarih boyunca hükümdârlar sanatın ve sanatçının hâmîsi olma özelliğiyle bilinmişlerdir. Osmanlı devletinin yüz yıllarca hâkimiyetini devam ettirmesinde en etkili unsurlardan birisi, iyi yöneticilere sahip olmasıdır. Osmanlı padişahlarının her birisi dönemine göre en iyi eğitimden geçmiş olup sanat faaliyetlerine de uzak durmamışlardır. Kültür ve sanat faaliyetlerinin üreticisi dîvân sahibi padişahlar olduğu gibi, icracı olmayıp kültür ve sanata destek olan padişahlar da olmuştur. Padişahların kendilerine sunulan eserleri çeşitli hediyelerle ödüllendirdikleri bilinmekle birlikte bazı padişahların sunulan eserlere çeşitli eleştiriler getirdiği de görülür. Çalışmamızda Osmanlı sultanlarının verdiği hediye ve getirdiği eleştirilerle sanatı yönlendirme olgusu ortaya konulacaktır.
Keywords
Abstract
Throughout the history the concepts of art and sultanate are going together. Rulers were known for their support of art and artists. Having good rulers is one of the most important factors in the continuation of Ottoman Empire’s centuries long ruling. All Ottoman sultans got the best education of their time and they were close to Art and Culture too. As well as there were Sultans who were owners of Divans and were creating different Cultural and Artworks, there were also Sultans who supported Art and Culture. It is also known that they were awarding best works and criticized other works. In our work, we want to show how Sultans’ awards and criticism of Art and Culture works gave the direction in Art and Culture.
Keywords
- Akkuş, M. (1993). Nef’î Divanı.Ankara: Akçağ Yayınları.
- Akkuş, M. (1993). Nef’î Divanı.Ankara: Akçağ Yayınları.
- Âşık Ç. (1994).“Meşâ’irü’ş-Şuarâ İnceleme Tenkitli Metin” Haz. Filiz Kılıç. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi.
- Atabağsoy, N.(2014). Klasik Dönem Osmanlı Şiirinde Patronaj ve Şairin Üretim Süreci İlişkisine Bir Bakış. Monograf Dergisi Edebiyat ve İktidar, 85-103.
- Çavuşoğlu, M. (1983). Yahyâ Bey ve Dîvânından Örnekler. Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
- Durmuş, T. I. (2009).Tutsan Elini Ben Fakirin, Osmanlı Edebiyatında Hamilik Geleneği. İstanbul: Doğan Kitap.
- Erünsal, İ.(1979-1980). “Türk Edebiyatı Tarihinin Arşiv Kaynakları I, II. Bayezid Devrine Ait Bir İn’âmât Defteri”. Tarih Enstitüsü Dergisi, X-XI, 303-342.
- Erünsal, İ.( (1984). “Türk Edebiyatı Tarihinin Arşiv Kaynakları II, Kanuni Sultan Süleyman Devrine Ait Bir İn’âmât Defteri”. Osmanlı Araştırmaları, IV,1-17.
- Eyduran, A. S. (1999). “Tezkiretü’ş-Şu’arâ (İnceleme-Tenkitli Metin)”. Yayınlanmamış Doktora Tezi, İnalcık, H.(2005). Şâir ve Patron. Ankara: Doğu Batı Yayınları.
- İpekten, H.(1996). Dîvân Edebiyatında Edebî Muhitler. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları. İsen, M. (1990). Latîfî Tezkiresi. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
- İsen, M. (2017). Künhü’l-Ahbâr’ın Tezkire Kısmı. Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları, ekitap.
- İsen-Durmuş,T. I. (2006). II. Selim Dönemi Sonuna Kadar Osmanlı Edebî Hâmîlik Geleneği. Basılmamış Doktora Tezi. Ankara: Bilkent Üniversitesi
- Kalpaklı, M. (1999).“Kendi Dilinden Zâtî’nin Şâirlik Macerası”. Osmanlı Divan Şiiri Üzerine Metinler. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Latîfî.(1999).Latîfî Tezkiresi. (Haz. Mustafa İsen). Ankara: Akçağ Yayınları.
- Tökel, D. A. (2009). “Osmanlı Dönemi: İktidarın Edebiyatı Değil Edebiyatın İktidarı”. Hece Aylık Edebiyat Dergisi, 156.
