Antroposen Çağında İnsanlığı Yeniden Düşünmek: Margaret Atwood’ un DelliAddem Üçlemesi’ nde Bir Örnek İnceleme
Author :
Abstract
Antroposen, insanın Dünya'nın jeolojisi ve ekolojik çeşitliliği üzerinde önemli ve geri döndürülemez etkiler bıraktığı bir dönemi ifade eder. İnsanlar, yıllar boyunca Dünya'nın ekosistemlerini ve atmosferini sürekli olarak değiştirmiş ve bu değişimlerin nihai sonucu yalnızca bir iklim değişikliğini değil, potansiyel bir sistem çöküşünü de beraberinde getirmiştir (Glotfelty, 1996). Bu makale, Antroposen' in tarihsel gelişimini izleyen ve bu dönemin ilham verdiği teorik perspektifleri inceleyen kapsamlı bir literatür incelemesi sunmaktadır. Dipesh Chakrabarty' nin etkili çalışması Tarihin İklimi: Dört Tez' e dayanarak, insanlık tarihini Antroposen çerçevesinde yeniden kavramsallaştırmanın gerekliliğine işaret eder. Ayrıca, Donna Haraway ve Rosi Braidotti gibi posthumanist düşünürlerin fikirlerinden faydalanarak, “birlikte-olagelme” stratejilerinin ve tüm türlerin uyum içinde yaşamasının önemini vurgular. Braidotti'nin posthümanizm teorisi, insan olmayan varlıklarla “birlikte var olmanın” etik sonuçlarını ve karşılıklı bağımlılık ilişkilerini ele alarak bu tartışmaya kritik bir temel sağlar. Bu teorik yaklaşımlar, iklim kurgusu ve posthüman temalarla ilişkilendirilerek, Margaret Atwood'un Delliaddem Üçlemesi' nin okuyucuları, paylaşılan bir biyosferde insanlığın rolünü yeniden düşünmeye teşvik etme biçimini inceler. Atwood’ un eserleri, ekolojik krizlerle şekillenen bir çağda, karşılıklı bağımlılığın, hesap verebilirliğin ve dönüştürücü yaklaşımların önemini ortaya koyar.
Keywords
Abstract
The Anthropocene is an epoch marked by significant and irreversible human impact on the Earth’s geology and ecological diversities. Over the years, human beings continually alter the Earth’s ecosystems and atmosphere, and the ultimate result is turning out to be more than a climate change, a potential system collapse (Glotfelty, 1996). This article offers a comprehensive literature review of the Anthropocene, tracing its historical evolution and examining the theoretical perspectives it has inspired. Building on Dipesh Chakrabarty’s influential work, The Climate of History: Four Theses, the study reflects on the need to reconceptualize human history within the framework of the Anthropocene. Alongside Chakrabarty, the article draws from posthumanist thinkers such as Donna Haraway and Rosi Braidotti, whose work emphasizes the importance of coevolution strategies and all species’ living in harmony. Braidotti’s posthumanism, with its focus on interconnectedness and the ethical implications of co-existing with non-human life, provides a critical foundation for this discussion. By connecting these theoretical insights to climate fiction and posthuman themes, this article examines how Margaret Atwood’s Maddaddam Trilogy series urge readers to rethink humanity’s role in a shared biosphere, advocating for interdependence, accountability, and transformative possibilities in an ecologically precarious era.
