Author :
Abstract
Geçmişte olduğu gibi günümüzde de Kur’an’ın lafızlarının ilahî olup olmadığı tartışması, zaman zaman gündeme gelebilmektedir. Yazılı olarak bu görüşün izlerine İmam Zerkeşî ile İmam Suyutî’nin eserlerinde rastlamaktayız. Alanın duayenlerinden olan Zerkeşî, Semerkandî’den konu hakkındaki farklı fikirlerden biri olan vahyin lafzının Hz. Peygambere ait olabileceği görüşünü sadece nakletmekle yetinir, herhangi bir değerlendirmede bulunmaz. Suyutî ise bu görüşü eserinde zikrettikten sonra, son derece net ifadelerle bunun kabul edilmesinin mümkün olmadığını ve ilmî bir değerinin bulunmadığını belirtir. Ahruf-u Seb’a ve Yedi Kıraat konusundaki farklı okuma biçimlerinin, vahyin lafzının ilahî olmadığına delil yapılmak istenmesi, sağlıklı bir yaklaşım tarzı değildir. Zira bu konuların geçtiği eserlerde de vurgulandığı üzere, ne Hz. Muhammed’in ne de Cebrail’in kendilerine ait şahsi bir tasarrufları söz konusu olmuştur. Aksine Hz. Muhammed, ümmetinin zorlanacağı gerçeğinden hareketle okuyuş konusunda Cebrail vasıtasıyla Rabbinden kolaylık dilemiştir, verilen ruhsat ve kolaylığı verildiği şekliyle kullanmıştır. Kur’an’ın kendisini “kavl/söz, kelam/konuşma, kitap/okunan materyal” gibi vasıflarla nitelemesi, onun sadece mânâdan ibaret olmadığına, hem mânâ hem de lafız birlikteliğinden oluşan bir mesaj olduğuna dönük güçlü bir vurguyu içermektedir.
Keywords
Abstract
As in the past, the debate over whether the words of the Qur'an are divine comes up from time to time. In writing, we find traces of this view in the works of Imam Zerkeşî and Imam Suyutî. Zerkeşî, one of the experts in the field, merely has convey the view that the words of the revelation from Semerkandî, one of the different ideas on the subject, may belong to the Prophet. However, he has not make any assessment. But Suyutî, after mentioning this view in his work, states that it is not possible to accept this in very clear terms and that he has no scientific value. It is not a healthy approach to say that the different reading styles on the Seven Letters and Seven Readings show that the words of revelation are not divine. Because, as emphasized in the works in which these subjects pass, neither the Prophet Muhammad nor Gabriel had any personal savings of their own. On the contrary, the Prophet Muhammad knew the people would be forced. Therefore he wished the facilitation of reading of the revelation, from his Lord by means of Gabriel and he used the permission and easiness given to him by Allah. The characterization of the Qur'an with characteristics such as “kavl / word, kelâm / speech, kitâb / read material" contains a strong emphasis on the fact that it is not only meaning but a message composed of both meaning and word.
Keywords
- Beki, N. (2019). https://sorularlaislamiyet.com/kuran-allahin-kelami-olarak-ne-ifade-etmektedir-vahyin- metnini-teskil-eden-husus-sadece-mana-midir-0; Erişim Tarihi: 15.01.2019
- Beydavî, A. (2011). Envâru’t-Tenzîl ve Esrâru’t-Te’vîl, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut. Buhari, M. (1981). el-Camiu’s-Sahîh, Çağrı Yayınları, İstanbul.
- Divlekci, C. (2014). “Hattâbî’nin (Ö. 388) İ‘câz Anlayışı ve Kur’an’ın İfade Biçimine Yönelik Tenkitlere Yaklaşımı”, Ekev Akademi Dergisi, Yıl: 18, S. 60.
- Doğan, H. (2014). “İ’câz Kavramı ve Kur’ân’ın Mu’cizeliği Meselesi”, Kelam Araştırmaları, 12:2. Elmalılı, M.H.Y. (1979). Hak Dini Kur’an Dili, İstanbul: Eser Neşriyat ve Dağıtım, Mâûn.
- Hattâbî, H. (1976). Beyânu İ’câzi’l-Kur’ân, Tahkîk: Muhammed Halefullah - Muhammed Zeğlûl Selâm, Dâru’l-Meârif, Mısır.
- İbn Kesîr, İ. (1999). Tefsîru’l-Kur’ani’l-Azîm, İhtisar ve Tahkîk: Sâbûnî, Muhammed Ali, Daru’l-Fikir, Lübnan-Beyrut, 1419/1999.
- İzz b. Abdisselam, (2008). Tefsiru’l-İzz b. Abdisselam, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut.
- Konaklı, N. (2009). “İ’câzü’l-Kur’an Düşüncesinin Temelleri: Câhız Örneği”, Marife, yıl. 9, sayı. 1. Kurtȗbî, M. (1971). El-Câmi’ li Ahkâmi’l-Kur’ân, Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut-Lübnan.
- Müslim, (1955). el-Camiu’s-Sahîh, Tahkik: Abdulbaki, Muhammed Fuad, Mısır, 1347/1955.Nursî, S. (2003). İşârâtu’l-İ’câz, Tercüme: Abdulmecid Nursî, Zehra Yayıncılık, İstanbul.
- Okcu, A. (2001). “Kur'an'ın Lafız-Mana ve Kırâat Yönünden İ'câzı/Eşsizligi”, Ekev Akademi Dergisi, C. 3, S. 2.
- Özdoğan, M. A. (2003). “İ‘câzü’l-Kur’ân Meselesenin Belâgat İlminin Gelişmesine Etkisi”, Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi III, S. 2.
- Öztürk, M. (2019). Kur’an Vahyinin İnzal Keyfiyetine Dair Tercih Görüşüm, https://www.karar.com/yazarlar/mustafa-ozturk/kuran-vahyinin-inzal-keyfiyetine-dair-gorus-tercihim-8675#, Erişim Tarihi: 19.02.2019
- Pala, İ. (1993). “İ’caz ve Kompozisyon”, Diyanet İlmi Dergi, Ekim-Kasım-Aralık, C. 29, S. 4.
- Sağdıç, S. (2016). Kur’an’a Yönelik Bazı Şüpheler ve Cevapları (Menâhilu’l-İrfan Örneğinde), Rağbet Yayınları, İstanbul.
- Serahsî, M. (1993). el-Mebsût, Dâru’l-Ma’rife, Beyrut, 1414/1993.
- Soysaldı, M. (2000). “Kur’an Vahyinin Oluşum Şekli”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi “Fırat Universty Journal of Social Science”, Elazığ, Cilt: 10 Sayı: 1.
- Suyutî, C. (2005). el-İtkân Fî Ulûmi’l-Kur’ân, el-Memleketu’l-Arabiyyetis’s-Suudiyye, el-Medinetu’l- Münevvere, 1426/2005.
- Talu, M. 81986). “İ’cazu’l-Kur’an”, Erciyes Üniversitesi İFD, Kayseri, S. 3.
- Yılmaz, H.&Demir, Ş. (2004). “Kur'an'ın İ'câz Yönleriyle İlgili Geleneksel ve Çağdaş Görüşlere Genel Bir Bakış”, Ekev Akademi Dergisi, Yıl: 8 Sayı: 18.
- Zemahşerî, M. (1995). el-Keşşâf an Hakâiki Ğavamidi't-Tenzîl ve Uyûni'l-Ekâvîl fî Vucûhi't-Te'vîl, Daru’l- Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut-Lübnan, 1415/1995.
- Zerkeşî, M. (2006). el-Burhân fî Ulûmi’l-Kur’ân, Dâru’l-Hadîs, Kâhire, 1427/2006.
- Zürkanî, M. (1995). Menâhilu’l-İrfân fî Ulûmi’l-Kur’ân, Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, Beyrut, 1415/1995.
