Author :
Abstract
Bu çalışma yetişkinlerin olumlu çocukluk yaşantılarının ebeveyn-çocuk ilişkisine etkisinin incelenmesi amacıyla tanımlayıcı tipte yapılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu en az bir çocuğa sahip 202 yetişkin birey oluşturmuştur. Araştırmanın verileri “Kişisel Bilgi Formu”, Doğan ve Aydın (2020) tarafından geliştirilen “Olumlu Çocukluk Yaşantıları Ölçeği” ve Aytaç, Çen ve Yüceol (2018) tarafından geliştirilen “Ebeveyn-Çocuk İlişkisi Ölçeği” ile toplanmıştır. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistikler, bağımsız örneklemlerde t testi, tek yönlü varyans, korelayon analizi kullanılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre; çalışma kapsamına alınan yetişkin bireylerin genel olarak çocukluk yaşamlarının olumlu geçtiği, ayrıca ebeveyn-çocuk ilişkilerinin olumlu ve nitelikli olduğu belirlenmiştir. Araştırmaya katılan yetişkinlerin “Ebeveyn-Çocuk İlişkisi Ölçeği” ile medeni durum, çalışma durumu, eğitim düzeyi ve sahip oldukları çocuk sayısı arasında anlamlı farklar tespit edilmiştir.
Keywords
Abstract
This descriptive study was conducted to examine the effect of adults' positive childhood experiences on parent-child relationship. The study group of the research consisted of 202 adults with at least one child. The data were collected using the "Personal Information Form", the "Positive Childhood Experiences Scale" developed by Doğan and Aydın (2020), and the "Parent-Child Relationship Scale" developed by Aytaç, Çen, and Yüceol (2018). Descriptive statistics, independent sample t-test, one-way variance and correlation analysis were used to analyze the data. According to the results of the study, it was determined that the adult individuals included in the study generally had a positive childhood life and that their parent-child relationships were positive and qualified. Significant differences were found between the "Parent-Child Relationship Scale" and marital status, employment status, education level and the number of children they had.
