Author :
Abstract
Kentsel mekânlar düz, tekdüze giden bir yapıya sahip olmaktansa, kendi içlerinde farklı etkinliklerin yapılabildiği birbirinden farklı küçük alt mekânlara bölündüklerinde, bulundukları mekânı daha anlamlı kılarlar. Kentsel niş kavramı bu doğrultuda önem kazanmaktadır. Büyük açık mekanların, kendinden küçük alt mekanlara bölünmesi ile, ister aynı kullanıcıların ister farklı kullanıcıların zamanla alışkanlıklar ile orayı sürekli aynı etkinlikleri yapmak için kullanılması ile kentsel nişler oluşur. Bu çalışma kapsamında, açık mekân olarak caddelerin nasıl kentsel nişlere dönüştüğü irdelenerek, bunun yaşayan-canlı mekânların yaratılması ile arasındaki ilişkinin ortaya koyulması hedeflenmiştir. Yapılan literatür taraması ile, bir mekanın niş olması için öncelikli olarak oranın boşluk, oyuk, çıkıntı, duvar gibi fiziksel özellikleri barındırması gerektiği ve bu özellikler sayesinde insanların oraları kullanmayı alışkanlık haline getirdikleri, oraya karşı bir çevresel biliş oluşturarak kentsel nişleri oluşturdukları belirlenmiştir. Sonuçta, açık mekânlarda oluşan nişler sayesinde, insanların oralarda daha uzun zaman geçirdiği, durduğu, oyalandığı, birbirleriyle sohbet etme, izleme, dinleme, seyretme gibi hem pasif hem de sosyal iletişimlere girdikleri ve böylelikle geçilip gidilen bir yer olmaktan çıkıp canlı-yaşayan yerler olduğu tespit edilmiştir.
Keywords
Abstract
Urban spaces have a flat, monotonous structure, making their space more meaningful when they are divided into different small sub-spaces where different activities can be performed within themselves. The concept of urban niche gains importance in this direction. Urban niches are formed by the division of large open spaces into small subspaces, either by the same users or by the habit of different users over time, which are constantly used to perform the same activities. In this study, it is aimed to reveal the relation between the open spaces and the creation of living-living spaces by examining how the streets are transformed into urban niches. By literature survey, it has been determined that, for a place to become a niche, the ratio should primarily contain physical features such as voids, hollows, protrusions and walls, and through these properties, people make habit of using it and create urban niches by creating an environmental cognition there. As a result, the niches formed in open spaces determine that people are engaged in passive and social communication such as a longer time spent, stopped, chatted, chatted, watched, listened to and watched, and thus live.
Keywords
- Alexander, C., Ishikawa, S., Silverstein, M., Jacobson, M., Fiksdahl-King, I. ve Angel, S., 1977. A Pattern
- Alexander, C., Ishikawa, S., Silverstein, M., Jacobson, M., Fiksdahl-King, I. ve Angel, S., 1977. A Pattern Language: Towns, Buildings, Construction, New York: Oxford University Press.
- Antmen, A. (2013) From a Traditional Architectural Element to a Contemporary Art Installation: Way of Using the Niche. Akdeniz Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Dergi, 2,3(2) 1-9
- Gehl, J., 1986. Soft Edges in Residential Streets, Scandinavian Housing and Planning Research, 3, 89–102. Gehl, J., 1987. Life Between Buildings, New York: Van Nostrand-Reinhold.
- Gehl, J., 2010. Cities for People, Island Press, Washington, Covelo, London
- Germen, M. (2001). Korunaklı liman ve niş kavramları üzerine. XXI Mimarlık Kültürü Dergisi, (6), 97-102. Göker, G. Ve Wilson, C. (2001). New York’un Nişleri. XXI Mimarlık Kültürü Dergisi, (6), 110-113.
- Gür, Ş. Ö. 2016. “Yeri Okumak”, Kent Merkezlerinde Yaya İzleri Atölyesi, s: 16-35, Editörler: N. Kuloğlu,H. Acar, A Yavuz, K. Günay, Aydan Yayıncılık, ISBN: 978-605-01- 0915-3, TMMOB Şehir Plancıları Odası.
- Hertzberger, Herman,2009,The Schools of Herman Hertzberger, 010 Publishers, Rotterdam.
- İslamoğlu Ö. Ve Usta, G. (2016). Herman Hertzberger Okullarında Esneklik Anlayışı. Mimarlık 390.
- Şahin E. ve Dostoğlu N. (2007) Kentsel Mekân Tasarımında Doğal Verilerin Kullanımı. Uludağ Üniversitesi Mühendislik-Mimarlık Fakültesi Dergisi, 12, 1, 29-40
- Specter, K. D. (1974). Urban spaces. Greenwich: New York Graphic Society Ltd.
- Tozkoparan, T. (2001). Mekanın Poetikası. XXI Mimarlık Kültürü Dergisi, (6), 93-96
- Whyte, W. H., 1980. The Social Life of Small Urban Spaces, Washington DC: The Conservation Foundation.
- Yavuz, M. F. (2005). Mimaride Niş Kavramı, Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi.
- Yörür N., Akkurt H. B. Ve Altun, D. A. (2018). Kırsal yerleşimlerde koruma odaklı mekânsal gelişimstratejileri: Kavacık-İzmir. In (ed) Doğan A. ve Gönüllü G. Current Debates in Sustainable Architecture Urban Design & Environmental Studies.IJOPEC Publication, 71-86
