Author:
Abstract
Sezai Karakoç, yeni biçim ve sembollerle geleneği günümüze taşır. Onun şiirlerinde mistik ve metafizik boyut hâkimdir. Kar şiiri, Monna Rossa şiirinin hemen arkasından kaleme alındığı için onun bir dipnotu mahiyetindedir. Çalışmamızda holografik bir özellik taşıyan şiirden yürüyerek Karakoç’un ilgili nesir ve nazımları arasındaki bağları göstermeye, daha çok Fusûs ve Yitik Cennet eksenli bir “Ben” arayışıyla, Allah ve insan ben’i arasındaki ilişkiyi ortaya koymaya çalıştık.
Keywords
Abstract
Sezai Karakoç brings the tradition to modern-day with new forms and symbols. His poetry emanates mysticism and metaphysics. “Snow Poem” is intended to be a postscript to his “Monna Rosa” as it was written immediately after it. The paper aims to show the relationship between Karakoç’s prose and poetry in general as well as the bond between God and human’s “I” in this holographic poem, through the lens of “I” thought in the concepts of “fusûs” and “lost paradise.”