Author :
Abstract
Fransa, Afrika Kıtası’nda Kuzey ve Batı Afrika ile Ekvator Afrikası olarak isimlendirilen topraklara hâkim olmuş ve bu bölgeler üzerinde kurduğu hâkimiyetini hem askeri olarak hem de bölgenin Fransızlaştırılması şeklinde nitelendirilebilecek bir dizi faaliyetler aracılığı ile korumaya ve devam ettirmeye çalışmıştır. Bu çerçevede Fransa’nın 1830 yılında işgal ettiği Cezayir’de yürütülen tüm bu politikaların muhatabı olmuş ve bunlardan birinci derecede etkilenmiştir. Cezayir’in Fransız sömürgeleri içindeki en önemli özelliği ise Cezayir’in, Fransa’nın “Anavatan’a bağlı” denizaşırı toprağı olarak değerlendirilmesi olmuştur. Fransa, bu politikalar çerçevesinde hem bölge halkını hem de yönetimi istediği şekilde yönlendirebilmek maksadı ile kolonyalist faaliyetlere öncelik vererek halkın tedricen Fransızlaştırılmasını amaçlamış, eğitim aracılığı ile de Fransız kültürünü ve dilini benimsetmeye ve yaymaya çalışmıştır.
Keywords
Abstract
France in the African continent became dominant the territories called North and West Africa and Ecuadorian Africa and its dominance over these regions tried to preserve and maintain through a series of activities that could be described as both military and Frenchization of the region. İn this frame, in Algeria, which occupied by France in 1830, with all of these policies were engaged and affected at first degree. The most important feature of Algeria inside the French colonies is that Algeria regarded as the overseas land “connected to the mother country" of France. İn the framework of these policies, France aimed to progressively Frenchize the public by giving priority to colonialist activities which with the aim of being able to direct both the people of the region and the administration as desired and tried to adopt and spread French culture and language through education.
Keywords
- Arı, T. (2011). “Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika”, MKM Yayıncılık, Bursa.
- Arı, T. (2011). “Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika”, MKM Yayıncılık, Bursa.
- Armaoğlu, F. (1999) “19. Yüzyıl Siyasi Tarihi: 1789-1914”, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara.Armaoğlu, F. (1983). “20. Yüzyıl Siyasi Tarihi:1914-1980”, Türkiye İş Bankası Yayınları, Ankara.
- Ataöv, T (1977), “Afrika Ulusal Kurtuluş Mücadeleleri”, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Yayınları, Ankara.
- Dursun, D (1993), “Cezayir; Cezayir Cumhuriyetinin Başşehri”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), cilt:7 :497-499.
- Dursun, D (1992), “Cezayir’in Acı Geçmişi”, Altınoluk Dergisi, Sayı:73, s8.
- Eyrice, E (2008), Cezayir’in Fransız Sömürgeciliğine Karşı Yürüttüğü Bağımsızlık Mücadelesi”, Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İzmir.
- Fedai, A (200), “Fransa Hâkimiyetinde Cezayir(1914-1954)”, Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Elazığ.
- Güngör, F (2006), “Sömürgeciliğin Evrimi”, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Kütahya.
- Hazar, N (2011). “Küreselleşme Sürecinde Afrika ve Türkiye-Afrika İlişkileri”, USAK Yayınları:56, Ankara.Hizmetli, S (1994), “Cezayir Bağımsızlık Savaşı Önderi Bin Badis”, Diyanet Vakfı Yayınları, Ankara Eylül 1994.
- Kavas, A (2006), “Osmanlı-Afrika İlişkileri”, Tasam Yayınları, Afrika Enstitüsü Serisi:3, İstanbul.Kavas, A (2009) “Sömürgecilik”, Türkiye Diyanet Vakfı, İslam Ansiklopedisi, cilt:37, ss.394-397.
- Lutskiy, B (2011), “Arap Ülkelerinin Yakın Tarihi: 16. Yüzyıldan 20. Yüzyıla”, Çev. Turan Keskin, Yordam Kitap, İstanbul.
- Nam, M (2012), “İşgalden İstiklale Cezayir”, Tarih Dergisi, Sayı:55 (1) ss.155-187.
- Okur, M.A (2012), “Emperyalizm, Hegemonya, İmparatorluk: Tarihsel Dünya Düzenleri ve Irak’ın İşgali”, Ötüken Neşriyat, Ankara.
- Pehlivanoğlu, I (2010), “Assai Djebar’ın “L’amour, La Fantasia ve La Disparition De La Langue Française”Başlıklı Romanlarında Sömürgecilik Ekseninde Dil ve Kimlik”, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
- Sander, O (2009), “Siyasi Tarih: İlkçağlardan 1918’e”, İmge Kitabevi Yayınları, Ankara.
- Slugget, P (2011), “Sömürgecilik, Osmanlıcılık, Kaçarlar ve Bağımsızlık Mücadelesi; Arap Dünyası, Türkiyeve İran”, Youssef M.Choueırı(Ed.), “Ortadoğu Tarihi: Dini, Siyasi, Kültürel ve Ekonomik Perspektiften”,(Fethi Aytuna, Çev.), İnkılâp Kitabevi Yayınları, ss.295-314 İstanbul.
- Tamçelik, S (2014) “Fransa’nın Afrika’daki Kolonyalist Faaliyetleri ve Günümüze Yansımaları”, (Editör:Menekşe Sözbilir), Soyalp Tamçelik (Der.), “Küresel Politikada Yükselen Afrika”, Gazi Kitabevi Yayınları, ss.235-272 Ankara.
- Tatar, T (2009). “Sömürgecilik Sosyolojisi”, Yayımlanmamış Ders Notu, Malatya 2009.
- Tepebaş, U (2009). 1990 Sonrası Afrika: Mücadele Alanı”, Kadir Has Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
- Tepebaş, U (2010). “Büyük Güçler ve Afrika: 21. Yüzyılda Çok Boyutlu Afrika Rekabeti”, Tasam Yayınları, İstanbul.
- Topuz, H (1971). “Kara Afrika”, Milliyet Yayınları, Genel Kültür Dizisi:6, Birinci Baskı.Uygur, E & Uygur, F (2013) “Fransız Sömürgecilik Tarihi Üzerine Bir Araştırma”, Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, Yıl:17, Sayı:3, ss.273-286.
- http://global.britannica.com/EBchecked/topic/126237/colonialism-Western,(Erişim Tarihi:02/01/2017).
- Mustafa Fatih Sarı, “Sömürgecilik Raporu”, Mayıs 2014, Sayı:39, Ak Parti Genel Merkez Gençlik Kolları Dış İlişkiler Başkanlığı,
- http://dibakgenc.org/wpcontent/uploads/2014/05/S%C3%B6m%C3%BCrgecilik-Raporu-1.pdf, (Erişim Tarihi: 30/01/2017).
- Ekrem Yolcu, “Sömürgecilik ve Tarihi”, http://www.enfal.de/genel19.htm, (Erişim Tarihi: 02/01/2017). STRUCTURED ABSTRACT
- The most important colony of France on the African continent was Algeria, which had seized by the Ottoman State in thefirst quarter of the XVI century and was under siege in 1827, occupied in 1830 by himself. With the occupation of Algeria,France both wanted to shift to other fields the crises experienced in domestic politics and aimed not to be behind theincreasing competition of colonialism on the international scene. France has faced a great and long-lasting resistancemovement since its first years of occupation of Algeria. In the first years, France, which could take control of theseresistance movements in not growing too much, gained the hatred of the people with own Algeria practices in thefollowing years and these resistance waves progressed increasingly. Between 1840 and 1871, significant and effectiverebellions emerged. In the process, many immigrants were brought to Algeria from European states. France tried tostrengthen its dominance with these migrations. In the following years, the social and economic gap between Europeanimmigrants and indigenous peoples began to increasingly due to the politics to French citizens giving of the mostproductive of agricultural land and Algerian people not being evaluated in the same way as the French citizens in termsof social and political rights and constant pressure on the local people etc. This situation caused a great hatred andincreasing desire for independence in the people of Algeria. Events of Setif that took place in 1945 were the mostimportant factor in the process of war for independence in Algeria. In the following years, the Algerians began to organizemore politically and in the 1950s, they started to armed. The Algerian War of Independence, which they launched in 1954, succeeded almost eight years later, and Algeria gained independence in July 1962.
